Po II wojnie światowej formalnego zatwierdzenia rezerwatu dokonano w 1961 roku.

Początkowo rezerwat obejmował obszar 11,62 ha, w 2003 roku został powiększony do powierzchni 20,98 ha. Rezerwat posiada otulinę o powierzchni 37,28 ha. 

Celem ochrony rezerwatu jest zachowanie fragmentu lasu mieszanego z wieloma drzewami pomnikowymi na zboczach jaru, gdzie występują charakterystyczne zbiorowiska roślinne. Florę rezerwatu reprezentuje około 300 gatunków, wiele z nich to gatunki chronione. Można spotkać tu wawrzynka wilczełyko, wiciokrzew pomorski, grzybienie białe i grążela żółtego. Licznie reprezentowane są grzyby - soplówka bukowa, szmaciak gałęzisty, monetka bukowa. 

Rezerwat jest miejscem niezwykłym pod względem krajobrazowym, głęboki jar w którym się znajduje stanowi kolorową liściastą enklawę w terenie porośniętym przede wszystkim sosną. Specyficzny mikroklimat Diablego Skoku pozwala na rozwój roślinności charakterystycznej dla obszarów górskich, niespotykanej w północnej Polsce. Możemy tu napotkać na  przetacznika górskiego i niezapominajkę leśną. Po stromych zboczach rezerwatu spływają liczne źródła, które dają początek rzece Rurzycy i jeziorom przez które przepływa.

Od kilkudziesięciu lat na terenie rezerwatu nie prowadzi się żadnych prac gospodarczych. Olbrzymie powalone drzewa na stokach, liczne urwiska i  krystalicznie czysta woda wypływająca ze źródlisk sprawiają wrażenie miejsca pierwotnego, w którym jedynym gospodarzem jest natura.

Nadzór nad rezerwatem prowadzi Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Poznaniu.